49. Katarzyna Berenika Miszczuk "Szeptucha" (Niedoskonała)

18:03

49. Katarzyna Berenika Miszczuk "Szeptucha" (Niedoskonała)

Szeptucha to pierwszy tom serii Kwiat Paproci autorstwa Katarzyny Bereniki Miszczuk, wydawnictwa Wab. Przygody Gosławy Brzózki poznałam co prawda już rok temu, bo była to jedna z książek, które czytałam przed maturą i aż dziw bierze, że nie napisałam wcześniej recenzji, skoro uwielbiam twórczość pani Miszczuk. Jednak ostatnio była premiera Przesilenia, o czym było, a może i nadal jest dość głośno i wcale się temu nie dziwię, a ja miałam niestety lenia i nawet Żercy nie przeczytałam, choć mam pdfa, więc postanowiłam, że wreszcie trzeba to nadrobić te zaległości, bo i ciekawość mnie zżera, co tam było dalej i oto tym sposobem i korzystając z dnia wolnego, pochłonęłam ponownie pierwszy tom słowiańskiego cyklu.

Cała akcja rozgrywa się w XXI wieku, ale w alternatywnej rzeczywistości, bowiem Polska jest silnym, liczącym się w Europie Królestwem, w którym panuje Mieszko XII bodajże, a wiara w słowiańskich bogów nie wymarła i ma się bardzo dobrze, bowiem w 966 roku Mieszko I nie przyjął chrztu, a zamiast tego porwał czeską księżniczkę Dobrawę i zostali związani swaćbą, choć jej ojciec liczył na to, że Mieszko przyjmie chrzest. Cwaniak z niego, nie? Jednak to były dość odległe czasy, a wydarzenia zawarte w książce są o wiele bliższe. Brzmi ciekawie? Oryginalnie? Dla mnie bardzo!

Uroczo - proszę państwa, oto Gosława Brzózka - odrobinę przeterminowana i czerstwa, ale za to ma wizje w bonusie...

Główną bohaterką jest dwudziestoczteroletnia mieszkanka stolicy; Gosia, ale uwaga; nie Malgorzata a Goslawa. Właśnie ukończyła studia lekarskie i musi odbyć obowiązkowy staż u Szeptuchy, czyli takiej mądrej baby ze wsi. Dziewczyna jest typowym przykładem mieszczucha, nienawidzi wsi i panicznie boi się chorób, bakterii, kleszczy i innych owadów, a wejście w las przyprawia ją o atak paniki. Do tego to iście prawdziwa słowiańska ateistka.

Gosia jednak nie ma wyjścia i wyjeżdża w rodzinne strony swej matki; do Bielin pod Kielcami, aby odbyć staż u szeptuchy Jarogniewy, potocznie zwanej Babą Jagą, choć nie dlatego, że mieszka w chatce z piernika i pożera małe dzieci, o nie; to tylko taki żartobliwy skrót.

Dziewczyna na początku swej przygody w Bielinach poznaje przyprawiającego ją o szybsze bicie serca Mieszka, który jak się okazuje, nie jest taki zwyczajny. Ponadto bardzo szybko Gosia przekonuje się, że bogowie i inne demony jednak istnieją, a ona sama jest rodząca się raz na tysiąc lat widzącą, co przyprawia ją o kolejne kłopoty i wpędza w ogromne niebezpieczeństwo, bowiem bogowie czegoś od niej chcą.

Z tego, co się orientuję, to Gosia chyba nie jest ulubioną postacią Czytelników, ale mnie zawsze bawiła ta jej bojaźń przed kleszczami i w ogóle przyrodą. Ogólnie jedynym z czynników, dzięki któremu tak bardzo lubię prozę Miszczuk to humor zawarty na stronicach jej powieści, aczkolwiek muszę przyznać, że seria o Diablicy chyba pod tym względem jest lepsza, choć i tutaj było mnóstwo momentów, przy których się śmiałam.

Podatki takie same plus nie można już pędzić samogonu, bo prezydent zakazał.

Bardzo podobała mi się postać Jarogniewy i jej zachowanie wobec ludzi; ta przaśna chustka na głowie dodająca jej lat, kwieciste spódnice i zaciąganie gwarą; uwielbiam takie rzeczy, tym bardziej, że mieszkam w miejscu, gdzie gwara praktycznie nie istnieje, wiec fascynuje mnie jeszcze bardziej.

Bardzo zabawną postacią był także pewny siebie Radowit; kreowany na takiego typowego mięśniaka-pustaka, co może na początku odrzucać, bo cóż, nie ukrywam, że nie lubię tego typu ludzi, a jednak momentami potrafił mnie naprawdę zaskoczyć, no i przede wszystkim zawsze mnie rozbawiał.

Jedno można śmiało powiedzieć o Słowianach – umiemy się dobrze bawić.

Ponadto w powieści występują przeróżni słowiańscy bogowie, tacy jak: Leszy, Weles, Świetowit, oraz inne demony; płanetnicy, rusałki, wiły, połódnice, strzygi, wąpierze, choć w pierwszym tomie nie do końca dowiadujemy się kto jest kim, a jednak pojawiają się takie postacie. W książce zostały też przedstawione słowiańskie święta i uroczystości tutaj bodajże; Jare Święta i Zielone Świątki zwane też Rusałczym Tygodniem. Wydaje mi się, że te, a nie chce Was wprowadzać w błąd, bo wiecie, jestem już w trakcie pochłaniania trzeciego tomu, ale tak mi się wydaje. Jednak faktem jest to, że to wszystko jest bardzo fajnie przedstawione.

Bardzo chętnie przeczytałam tę powieść ponownie i na pewno jeszcze nie raz to zrobię. Fabuła jest bardzo wciągająca i podoba mi się ta wizja tej alternatywnej Polski. To już kolejny wykreowany przez panią Miszczuk świat; niby taki nasz, ale taki nie do końca, bo jednak inna wiara.

Co tu dużo mówić? Katarzyna Berenika Miszczuk operuje lekkim piórem, humorem, sprawnie łączy ze sobą wszystkie wątki i sprawia, że chce jej się czytać więcej

Każdy ma w sobie pierwiastek zła. Ludzie bez skazy nie istnieją.